Salunke BP

*साधंसं धोतर, नेहरू शर्ट, डोक्‍यावर टोपी…* *नेहरू शर्टच्या खिशात पॉकेट डायरी, साधंसं पेन*… *अशा व्यक्तिमत्त्वाचे गुरुजी दिसले की गावातली माणसं त्यांना आदरानं नमस्कार करायची.* *कसे आहात गुरुजी?’ वगैरे वास्तपुस्त व्हायची.* *पोरं गुरुजींना पाहून धूम पळायची.* *विटी-दांडू, गोट्या, रपाधपीचा कापडी चेंडू,* *गाडी गाडी करत फिरवले जात असलेले सायकलीचे जुने टायर अशा खेळांच्या साऱ्या जिनसा जागीच सोडून!* *त्या वेळी सातवी पास असलं की गुरुजी म्हणून नोकरी लागायची*. *काही शिक्षक तर कुग्राम म्हणावं अशा खेड्यात जाऊन शाळा सुरू करायचे.* *गुरुजींची उपजीविका गावावर अवलंबून असायची.* *नंतर जेमतेम पगार सुरू झाला. खर्च असा नव्हताच.* *अगदी गावात असलेला एखादा मोकळा वाडाही गुरुजींना मोकळ्या मनानं उघडून दिला जायचा*. *सांज-सकाळी कुणाच्याही मळ्यातून हिरव्या पालेभाज्या यायच्या*. *गुरुजींच्या घराचा कोपरा कडधान्यांनी भरून जायचा.* *निरशा दुधाचा मोफत रतीब असायचा.* *गुरुजी ग्रामव्यवस्थेचे अविभाज्य घटक असायचे.* *कुणाच्या घरी पत्र आलं की त्या घराला गुरुजींची आठवण व्हायची.* *पोरगं विजार सावरत पळायचं आणि गुरुजींना घेऊन यायचं.* *त...

अतिशय गंभीर व चिंतनीय…! *"मला फक्त मज्जा हवीये"* (Todays Goal of Every Youth) तुमच्या आयुष्याचं उद्दिष्ट काय आहे?  प्राचीन काळी "ज्ञानप्राप्ती आणि परमार्थसाधना" हे उदात्त उत्तर मिळत असे. अर्वाचीन काळी "प्रापंचिक सुख" हे व्यवहारात बसेल इतपत उत्तर देत असत.  आत्ता काल-परवा "पैसा, समाधान, शांती" हे शब्द ऐकू यायचे.  हल्ली थेट विकेट पडते - "मला फक्त मज्जा करायचीये".  विषय संपला.   "मज्जा केलीच पाहीजे" ही बळजबरी माणसं एकमेकांच्या ऊरावर पांघरू लागलीयेत. इथे "मज्जा" ही निवडीची गोष्ट राहीली नाहीये; ती "निकड" झालीये; केली गेलीये. मज्जा कशी करायची हे निवडण्याचंही स्वातंत्र्य नाही; ती समाजातल्या "मॉडर्न" शहाण्यांनी (!) आखून दिलेल्या पद्धतीनेच व्हायला हवी.  तशी ती नाही केली म्हणजे फालतू आहात तुम्ही, हे तुमच्या तोंडावर फेकून मारलं जातंय. म्हणजे पहा - "बर्थडे सेलिब्रेशन घरात? शी..." "पार्टी नाही? शी..." "फ्रायडे नाईट, आणि तू घरी आहेस? शी... पथेटिक..." तुम्ही घरी स्वयंपाक वगैरे करून ख...

पुण्यात रहाणारे आणि बाहेरून येणारे उपचारासाठी जाण्याआधी हे अवश्य वाचा . काॅपी करून योग्य ठिकाणी ठेवा . *पुण्यातील 56 रुग्णालयांकडून अंमलबजावणी होणार, पुणे शहरातील रुबी, जहांगीर, पुना हॉस्पिटल, संचेती हॉस्पिटल, सह्याद्री, दीनानाथ मंगेशकर हॉस्पिटल, आदित्य बिर्ला हॉस्पिटल ही सर्व हॉस्पिटल्स धर्मादाय आयुक्‍तालयाच्या अंतर्गत येत असल्याची मुळी कल्पनाच रुग्णांना नसल्यामुळे रुग्ण या रुग्णालयांच्या चकचकीत पणा कडे बघत घाबरत होते, मुळात ही सर्व मोठमोठी धर्मादाय रुग्णालये असुन सुद्धा  या पंचतारांकित रुग्णालयांकडे अनेकदा गरीब रुग्ण घाबरुन मागे फिरतात.* *याच गोष्टीची जाणीव ठेऊन आमदार लक्ष्मण जगताप यांनी  वेळोवेळी विधान सभेमध्ये प्रश्न उपस्थित करुन, मुख्यमंत्र्यांना व धर्मादाय आयुक्तांना पत्रव्यवहार करून वेळोवेळी पाठपुरावा केला शासनाला जाग आणुन दिली आणि आज अखेर या  प्रयत्नाला यश आले आहे, याचा फायदा संपुर्ण महाराष्ट्रातील गोरगरीब जनतेला होणार आहे, उंच उंच चकचकीत रुग्णालयात धर्मादाय आहे याची कल्पना अनेक रुग्णांना नसते. त्यामुळे अनेक रुग्ण सवलतीच्या दरांतील तसेच मोफत उपचारांच्या योजने पासू...

थोडी गम्मत *'मॅक्सिन बर्नसन'* ह्या एक  अमेरिकन भाषातज्ज्ञ....! मराठीबद्दल त्यांनी लिहिले आहे की, *ही मराठी भाषा खूप* *छान आहे, पण जीव* *घाबरा करणारी आहे.* *मराठी भाषेत बाळबोध* *लिपीपासूनच हिंसेचे* *बाळकडू पाजले जाते..!!* *उदा...* *अक्षरांचे पोट फोडणे,* *पाय मोडणे;* *इतिहासात तर 'ध' चा 'मा'* *सुद्धा केला जातो..!!*  *यांच्या सामाजिक* *व्यवहारातही उघड उघड* *हिंसाचार दिसतो :* *नाक दाबले, तर* *तोंड उघडणे..* *अमक्याचे खापर,* *तमक्याच्या माथी फोडणे,* *धारेवर धरणे,* *पाठीत खंजीर खुपसणे,* *बिन पाण्याने* *हजामत करणे,* *रक्त आटवणे,* *पाय ओढणे,* *पोटावर पाय देणे,* *कान उपटणे,*  *डोक्यावर मिरे वाटणे…* *इत्यादी, इत्यादी...* *ही मराठी माणसे* *स्वत:बद्दलही हिंसक* *असतात... म्हणजे...* *झोपेतून उठल्यावर* *अंग मोडतात,* *बोटे मोडतात,* *घसाफोड करतात,* *तोंड फाटेस्तोवर बोलतात,* *घर डोक्यावर घेतात,* *डोक्यात राख घालतात.* *आणि कांहीही खातात__* *मार खातात,* *बोलणी खातात,* *डोके खातात,* *वेळ खातात,* *लिहितांना काना-मात्रा* *वेलांट्या खाऊन टाकतात* *यांच्या शरीरशास्त्राच्या* *कल्पना तर कां...

सुरेश भटांचे  शेर.सगळी अ पासून ज्ञ पर्यंत अक्षरे आहेत  (अ) अजुनी सुगंध येई दुलईस मोगऱ्याचा गजरा कसा फुलांचा विसरुन रात्र गेली?...सुरेश भट. * (आ) आता कुशीत नाही ती चंद्रकोर माझी.. हलकेच कूस माझी बदलून रात्र गेली...सुरेश भट. * (इ) इतकेच मला जातांना सरणावर कळले होते मरणाने केली सुटका जगण्याने छळले होते....सुरेश भट. * (ई) 'ईश्वरी इच्छा'च होती कालचा दंगा माणसांनी माणसांना मारले कोठे?...सुरेश भट * (उ) उरले उरात काही आवाज चांदण्याचे.. आकाश तारकांचे उचलून रात्र गेली....सुरेश भट. * (ए) एक मी निःशब्द किंकाळीच होतो  ऐकण्यासाठी सुना बाजार होता ….सुरेश भट. * (ऐ) ऐकली आजन्म त्यांची मी शिळी रामायणे शेवटी मी बोललो अन् ते किती रागावले...सुरेश भट. * (ओ) ओळखीचा निघे रोज मारेकरी ओळखीचाच धोका मला यार हो...सुरेश भट. * (क) कळले मला न केव्हा सुटली मिठी जराशी कळले मला न केव्हा निसटून रात्र गेली....सुरेश भट. * (ख) खरेच सांग मला.. काय ही तुझीच फुले? तुझा सुगंध कसा ये न आढळून मला?....सुरेश भट. * (ग) ‘गर्दीत गारद्यांच्या सामील रामशास्त्री मेल्याविना मढ्याला आता उपाव नाही.’...सुरेश भट. * (घ) घर माझे श...

https://www.facebook.com/712255478953180/posts/2094895057355875/

*देणाराचे मन मोठ पाहिजे  म्हणजे घेणाराही सुखावतो*       बायकोने नविन *activa* घेतली आणि गेले वर्षभर  *pleasure* गाडी तशीच पडून राहिली म्हणून मी *pleasure sell* ची add टाकली, 'want to sell for *Rs. 30,000/-..'* कुणी 15 हजारांत मागितली, तर कुणी 26, तर एकाने 28 हजारात मागितली. *पण मी जास्त पैसे येतील, या अपेक्षेने* कुणालाच 'हो' म्हटले नव्हते... थोड्या वेळाने एक काॅल आला आणि तो म्हणाला... "साहेब, *30 हजार जमवण्याचा खूप प्रयत्न केला, पण 24 हजारच जमलेत*. थोडं थांबाल का, *माझा मोबाईल पण विकतो आणि किती पैसे* येतात, ते बघतो.  *पण pleasure मलाच द्या...*  माझा मुलगा इंजिनिअरींगच्या शेवटच्या वर्षाला आहे. *शेवटचे एक वर्ष तरी त्याने गाडीवरून जावे, असे मला वाटते*. नवी गाडी याच्या दुपटीहून जास्त किमतीला आहे, ती नाही घेऊ शकत..."  *मी फक्त 'ok बघू', असे म्हणालो आणि फोन ठेवला...* नंतर थोडा वेळ विचार केला आणि call back करून म्हणालो, "जरा थांबा, मोबाइल विकू नका. *उद्या सकाळी या घरी आणि गाडी घेवून जा, फक्त 24 हजारामध्ये*......"  माझ्यासमोर 28 हजाराची आॕफर असत...

नातं रिचार्ज करु. . . . .  आपल्यातलं बोलणं संपलं असेल तर  पुन्हा एकदा टॉक टाईम भरु... चल ना,पुन्हा एकदा नातं रिचार्ज करु... मनामध्ये काही अडलं असेल तर त्या वाईट गोष्टींना फॉरमॅट मारु... चल ना,पुन्हा एकदा नातं रिचार्ज करु... नवा घेवुन पुन्हा कॅनव्हास नव्या चित्रात नवे रंग भरु... चल ना,पुन्हा एकदा नातं रिचार्ज करु... प्रेमाचा नेट पॅक,समजुतीच बॅलेन्स हृदयाच्या व्हावचरवर पुन्हा स्क्रॅच करु... चल ना,पुन्हा एकदा नातं रिचार्ज करु... उतार-चढाव ते विसरुन सारे उद्यासाठी नात्यांवर पुन्हा टॉर्च मारु... चल ना,पुन्हा एकदा नातं रिचार्ज करु... माणुस म्हंटंल तर चुकणारच ना चुका तेव्हढ्या बाजुला सारु... चल ना,पुन्हा एकदा नातं रिचार्ज करु... आयुष्याची बॅटरी रोज लो होते रे जवळचे नाते तेवढे आवळुन धरु... चल ना,पुन्हा एकदा नातं रिचार्ज करु... व्यक्ती तितक्या प्रकृतीचा नियम पटलं तेवढं ठेवुन बाकी इग्नोर मारु... चल ना,पुन्हा एकदा नातं रिचार्ज करु... कांद्याचे कापसुद्धा डोळे भिजवतात नात्यांचेही खाचे तसेच स्विकारु... चल ना,पुन्हा एकदा नातं रिचार्ज करु... नव्या ताकदीने नव्या उमेदीने निसटणारे हात पुन्हा घट्...