भाड्याची_सायकल.

भाड्याची_सायकल.

1981/82 चा काळ होता तो , त्यावेळेस आम्ही लोकं भाड्याने छोटी सायकल घेत होतो. बहुधा ती लाल रंगाची असायची जिला कँरीअर नसायचे, ज्या मुळे तुम्ही कुणाला डबल सिट नेऊ नये हा उद्देश असायचा. भाडे जेमतेम 50 पैसे ते १ रू तास  च्या आसपास होतं. दुकानदार भाडे पहिले घ्यायचा आणि आपले नाव त्याच्या रजिस्टर वर नोंदवायचा. घराच्या जवळ प्यारेलाल, जाधव , सुवर्णा असे  अनेकजण सायकल दुकानदार होते

भाड्याचे नियम कडक असायचे. जस पंचर झाली तर त्याचे वेगळे पैसे, तुटफुट आपली जबाबदारी. मग त्या सायकल वर आम्ही गल्लीतले युवराज सवार व्हायचो, पुर्ण ताकदीने पायडल मारत , कधी हात सोडत बँलेंस करत, कधी खाली पडुन पुन्हा उठून चालवचो. आपल्या गल्लीत येऊन सर्व मित्र पाळीपाळीने सायकल चालवायला मागायचे.  भाड्याच्या टाईमाचा लिमिट न निघुन  जावा म्हणून तिन चार वेळेस त्या दुकानापासुन चक्कर व्हायची.
तेव्हा भाड्याने सायकल घेणं हे आमच्या  श्रीमंतीचे लक्षण होतं. स्वतः ची लहान सायकल असणारे त्यावेळेस खुप रईसी झाडायचे.
एव्हाना आमच्या घरी तेव्हा मोठी काळी अँटलस सायकल आणली, पण तीला स्टँवरुन काढणं आणी लावणं यातचं अर्धी एनर्जी वाया जायची, आणी वरुन वडिलधाऱ्या चा धाक. खबरदार हात लाऊ नको सायकलला, गुडगे फुटुन येशील. तरी पण न जुमानता आम्ही घरचे बाहेर गेले की , ति मोठी सायकल सुध्दा हातात घेउन धुम ठोकायचो. पायडल वर पाय ठेऊन बँलेंस कराचं.

असं करत करत आम्ही कैची ( हाफींग ) शिकलो. नंतर नळी पार (फुल पायंडल ) करुन नविन विक्रम घडवला. यानंतर सिट पर्यंत चा प्रवास एक नवीन अध्याय होता , नंतर सिंगल, डबल,  हात सोडुन, कँरीअर वर बसुन चालवण्याचे सर्व स्टंट आम्ही तेव्हाच करुन चुकलो.

खरं तर जीवनाची सायकल अजुनही चालु आहे पण आता ते दिवस नाही, तो आनंद नाही. आज सहज कंपाउंड मध्ये धुळ खात पडलेल्या मुलांच्या सायकल वर नजर गेली तेव्हा वाटलं एक काळ गाजवलेल्या सायकल ची कींमत अन् मजा यांची सर  आता असलेल्या बुलेट ला पण येणार नाही